Δυστυχώς η δική μου ιστορία με τη φωτογραφία δεν ξεκινά όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου την προπολεμική kodak του παππού στα πέντε μου χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν το 1999 όταν και αποφοίτησα από το Γεωπονικό πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Με την προτροπή ενός φίλου και καταξιωμένου σήμερα φωτογράφου,άνοιξα φωτογραφικό κατάστημα στην περιοχή του Ζωγράφου.
Επειδή το εγχείρημα μου φάνταζε τολμηρό(είπαμε μέχρι τότε ούτε φιλμάκι δεν είχα πιάσει) έπεισα καλό φίλο και γεωπόνο(σήμερα καταξιωμένος εκπαιδευτής kite surf) να συνεταιριστούμε(η ισχύς στην ένωση).
Όπως ήταν φυσικό μετά το μήνα του μέλιτος η συνεργασία πάτωσε και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του.
Έτσι βρέθηκα μόνος και χωρίς εμπειρία με ένα φωτογραφικό κατάστημα.
Τότε πήρα και την απόφαση να γυρίσω την πλάτη στην γεωπονική μου καριέρα και να δοκιμαστώ με τη φωτογραφία,που είχε αρχίσει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.
Έτσι με συνέπεια και πολύ προσπάθεια έκλεισα 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας στο χώρο.
Μέσα στην πορεία μου βέβαια μεσολάβησαν πολλά γεγονότα με κυριότερο την
συνεργασία μου με τον αδελφό μου Δημήτρη το 2002(μέχρι και σήμερα συνεργάτης μου).
Ο Δημήτρης είχε τελειώσει γραφίστας(όχι γεωπόνος,όπως ίσως υποθέσατε) και ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για με βάλει στην ψηφιακή εποχή που ερχόταν καλπάζοντας.(καλώς ήρθες photoshop)
Από εκείνο το σημείο και με τη βοήθεια του έπεσα με τα μούτρα στην ψηφιακή
φωτογραφία που φάνταζε σαν μια δεύτερη ευκαιρία και μεγάλη πρόκληση ταυτόχρονα.
Τότε ήταν που με κέρδισε η φωτογραφία και το ενδιαφέρον έγινε αγάπη. Αυτή η απόλυτη ελευθερία να παρέμβεις άμεσα στο έργο σου μου φάνταζε σχεδόν μαγική.
Μέχρι τότε μετά το κλικ τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε επέμβαση στη φωτογραφία.
Για όλα έφταιγε αυτός που τύπωνε,όταν το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό.
Και τότε ήρθαν οι γάμοι.
Παρόλο που είχα υπάρξει βοηθός σε πολλούς γάμους στο παρελθόν δεν είχα την
παραμικρή ιδέα για το βαθμό δυσκολίας (ισχύει για όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα) που ενέχει να καλύψεις φωτογραφικά ένα τέτοιο γεγονός.
Πατώντας και πάλι στις αξίες που μου είχαν περάσει οι γονείς μου ήτοι ευγένεια,συνέπεια και αξιοπιστία, θεωρώ πως τα κατάφερα. Φυσικά και πάλι η συμβολή του Δημήτρη που τότε και ψιλοαναγκαστικά έχρισα βιντεολήπτη, ήταν καθοριστική.
Η φωτογραφία γάμου έκτοτε έχει αλλάξει δραματικά προς το καλύτερο.
Σεμινάρια, workshops από Έλληνες και ξένους φωτογράφους,μέσα κοινωνικής
δικτύωσης, έφεραν την φωτογραφία γάμου στο προσκήνιο.
Και κάπου εκεί ανάμεσα σε πολλά και διαφορετικά στυλ και προτάσεις, έπρεπε να διαλέξω το δικό μου δρόμο και προσέγγιση.
Δεν κρύβω ότι οι φωτογραφήσεις next day, σε λάσπες , βάρκες, στάνες, βουνά και
λαγκάδια (εννοείτε πως έχω κάνει και εγώ), μου φαινόντουσαν γλαφυρές και υπερβολικές.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ζευγάρια που αρέσκονται σε τέτοιου είδους
φωτογραφήσεις,καθώς και φωτογράφοι που μεγαλουργούν στο συγκεκριμένο είδος, απλά δεν είμαι εγώ αυτός.
Έτσι κατέληξα σε αυτό που ονομάζω “διακριτικά επεμβατικό” στυλ φωτογράφησης.
Επεμβατικό γιατί πρέπει να καθοδηγήσω το ζευγάρι στην κατάλληλη πόζα, που θα το κάνει να νοιώσει άνετα και οικεία ώστε να αποτυπώσω καλύτερα τη συναισθηματική του κατάσταση,αλλά και διακριτικό γιατί δεν “εκβιάζω” για την διαφορετική φωτογραφία.
Πάντα συζητώ με τα ζευγάρια και τους εξηγώ το πλάνο που σκέφτομαι να
ακολουθήσω,αλλά και να δω το πως φαντάζονται οι ίδιοι την ημέρα του γάμου τους.
Έτσι αισθάνονται ενημερωμένοι και άνετοι και αυτό φαίνεται στις φωτογραφίες.
Φυσικά ένα πολύ σημαντικό μέρος της δουλειάς μου αρχίζει όταν σβήσουν φώτα και φλας και ανοίξουν οι υπολογιστές.
Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι διαφορετική η προσέγγισή μου στο θέμα της
επεξεργασίας των φωτογραφιών και δημιουργίας του άλμπουμ.
Διακριτικές και καίριες επεμβάσεις μόνο όπου αυτό είναι απαραίτητο για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος
Τελικά η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας του καθένα καθορίζει και την φωτογραφική του ταυτότητα και ματιά.
Από το 2009 ζω και εργάζομαι στην Ναύπακτο προσπαθώντας να ανοίξω περαιτέρω τους φωτογραφικούς μου ορίζοντες.
Παρέα στο ταξίδι μου (που είναι σχεδόν πάντα με μοτοσυκλέτα) η σύντροφός μου Άντζυ,ο γιος μου Κωνσταντίνος και τα δύο σκυλιά μας, ο Τσίκο με τον Πάκο.